Ακατάβλητος από τις επισειούμενες απειλές για οικονομικό αφανισμό της πατρίδος που με αυταπάρνηση υπηρέτησε, παίρνοντας και δίνοντας αίμα, δάκρυα, χειμώνα, καλοκαίρια και μερικές σπασμένες βλεφαρίδες στο πεδίο της σκοπιάς, ο Σόνας αποφασίζει να θέσει σε λειτουργία το δαιμόνιό του καθαρίζοντας με αμωνία το κεφάλι του λίγο μετά το ισχυρό χτύπημα που δέχεται κατακούτελα απο το μήλο που, αίωνες πριν, εξοργισμένος ο Νεύτωνας προσπάθησε να πετάξει πίσω στο μεγάλο δημιουργό.

Ο στόχος είναι γνωστός: το βρωμερό υπογάστριο του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση των ταπεινών ενστίκτων του καταναλωτισμού. Μια δι-άδη-κτιακή βιντεοκόνφερανς με τους εκλιπόντες Μαρξ, Φρόυντ, Λακάν και Αστραχάν, γεννούν ένα ιδεοστατικό αραβούργημα στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του Σόνα, πάνω που άρχιζει να χάνει τη χακί απόχρωση της στρατιωτικής οικολογίας για το φαικόκκινο του αστικού ζόφου.

Βουαλά βρε μπουνταλά! λέει σε μια φάση στο Λακάν ο Αστραχάν: αντί να μας πρήζεις με το μικρό αντικείμενο α και να παπαρολογούμε για το μάταιον της ύπαρξης και την εκμετάλλευση των σεξουαλικών μας ζωμών από τον καταναλωτισμό, δε κοιτάμε να βγάλουμε κανένα φράγκο, λίγο μαρούλι, κανα κόκκαλο, τίποτα καφετιά, ν'αγιάσει το στόμα σου σιγκ!, να την κάνουμε ταράτσα, να βλέπουμε το κενό από πιο ψηλά;

Δηλ-'Αδη(ς); μουρμούρισε αυτάρεσκα ο Ζακ ρουφώντας τα γεροντικά του σάλια με μια πρωτόγνωρη θρησκευτική ευλάβεια να τον κατακλείζει την ώρα που ο δαίμων του καπιταλισμού του κλείνει το μάτι τώρα, λίγο μετά τα τελευταία του.

Δηλαδής, επεξηγεί ο Φρόυντ, αν ο καταναλωτισμός είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας του προϊόντος να μοιάσει στο πρωταρχικό αντικείμενο και να καλύψει την έλλειψη που αυτό έχει δημιουργήσει στον άνθρωπο με άλλα προϊόντα που ποτέ δεν είναι ικανοποιητικά, κάτι που οδηγεί στην επαναλαμβανόμενη κατανάλωση, δε μένει παρά να μας πεις ποιό είναι αυτό το καταραμένο αντικείμενο της επιθυμίας, το μικρό α που μας έχεις πρήξει τα ούμπαλα, να το κόψουμε φασόν, να ισοπεδώσουμε τον καπιταλισμό και συνάμα να χεστούμε στο τάληρο ρε Ζακ. Και επαναστάτες και εκατομμυριούχοι γαμώ την πουτάνα μου, κι άσε τον Μποντριγιάρ να κουρεύεται και τον Καστοριάδη να τρώει βελανίδια..

Λέ-τε; συλλάβισε ο Λακάν, τσαντισμένος που δε μπόρεσε να κάνει ούτ'ένα φτηνό λογοπαίγνιο.

Ναι, και να κλέβουμε και παιχνίδια από μικρά παιδιά! μη μπορώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του πετάγεται ο Φρόυντ, που είχε βάλει από παλιά στο μάτι την κουβαρίστρα του εγγονού του. Όσο πιο κοντά στο πρωταρχικό αντικείμενο γίνεται! Η παιδική ψυχή καταγράφει τα πάντα. Κι αυτά τα μεταβατικά αντικείμενα που'λεγε ο Ντόναλντ θα κάνουν θραύση: μαξιλάρια, ξεφτισμένα αρκουδάκια, μαντηλάκια με το άρωμα της μαμάς... Θα φυλάξουμε τα κλοπιμαία και θα τους τα ξαναπουλήσουμε μετά την παιδική αμνησία, θα δίνουν όσο όσο!

Σιγά ρε Σιγκ μη περιμένουμε και τη δευτέρα παρουσία για να ξαναπουλήσουμε στο Χριστό το σάβανό του, τον διακόπτει ο Μαρξ. Μιλάμε ότι έχουμε πεθάνει καιρό τώρα, άσε που ο θεός είναι πιο νεκρός κι από μας. Χρειαζόμαστε κάτι πιο άμεσο.. Εγώ προτείνω να πουλήσουμε τον ιδρώτα που χύνουν στις φάμπρικες οι εργάτες δουλεύοντας για το κεφάλαιο. Θα το παίξουμε και λίγο εστέτ.. θα είναι ένα ειρωνικό στέιτμεντ αρτ στα μούτρα του αλλοτριωμένου ανθρώπου, και θα βγάλουμε και πολλά τουλά, για να μη ξεχνιόμαστε.. Μπορούμε να το περάσουμε και σαν αναψυκτικό. Έχω ακούσει ότι είναι της μόδας τελευταία. Άσε που όλο και κάποια ψυχική ανωμαλία θα δικαιολογεί την κατανάλωση των σωματικών εκκρίσεων από το ίδιο το άτομο, έτσι Ζακ;

Χμ, χυμός... Πιάσε ένα Τζακ, αρκέστηκε ο Ζακ, σε μια αυτοαναφορική πιρουέτα που επιβεβαίωσε το ρητορικό ερώτημα του Καρλ. Αλλά αυτό που ισχύει για τον Ζακ, ισχύει και για τον υπόλοιπο κόσμο; Λοιπόν, συνεχίζει με στόμφο ο Ζακ, το πρωταρχικό αντικείμενο είναι το στήθος της μητέρας. Το είπε κι η Μέλανι, αλλά αυτή δε ξέρει τι λέει.. Το λέω εγώ όμως που ξέρω.

Σιγά μην αρχίσουμε να πουλάμε βυζιά απ'το η-μπέη και πλακούντες στο σόθμπις! μας προλάβανε ο Χιού Χέφνερ κι οι γιατροί, αυτά τα λαγουδάκια του χριστιανικού καπιταλισμού, παρεμβαίνει ο Αστραχάν, στην πρώτη πολιτικοποιημένη κουβέντα της βραδυάς.

Ναι ρε παιδιά, τι'ν'αυτά; θα μας πάρουνε με τις ντομάτες, και τις σιχαίνομαι κιόλας.. Διανοούμενοι άνθρωποι να μη μπορούμε να βγάλουμε ένα φράγκο; λέει ο Σόνας. Εγώ λέω να επικεντρωθούμε στην έλλειψη, ψελίζει μπροστά στους αδημονούντες ειδήμονες που φαίνεται ότι τσάμπα μπήκαν στον κόπο ν'αναστηθούν. Κάπως βρε παιδιά να δημιουργήσουμε ένα κενό, συνεχίζει, μια έλλειψη στον καταναλωτή, σα να του λείπει κάτι..

Πάλι τις μαλακίες με τις ληστείες αρχίσαμε; αγανακτισμένος ο Καρλ. Είπαμε να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο, να το κάνουμε σωστά! Εξάλλου η ληστεία δεν είναι καν παράνομη, παράνομο είναι το υπερκέρδος του κεφαλαίου.

Εντάξει, απολογείται ο Σόνας μετά την κατσάδα του παπούλη με τη γενειάδα, τα δίκια σου τα βλέπω, αν ήταν να γίνουμε κλέφτες κι εκβιαστές, τι ξεκινήσαμε όλον αυτό το διανοητικό αυνανισμό; Άντε να γυρίσουμε απο'κει που ξεκινήσαμε: στο αντικείμενο μικρό α. Τι στο διάλο, όσο μικρό κι αν είναι θα το βρούμε..

Μα τι λες; τον αντικρούει ο Αστραχάν χτυπώντας αποφασιστικά τα πέταλα του στον καθοδικό σωλήνα της οθόνης, ο Ζακ έλεγε σ'ένα σεμινάριό του ότι το μικρό α είναι αόρατο, ότι είναι το βλέμμα, άλλοι πάλι λένε το στόμα... Πως θα μπορέσουμε να πιάσουμε το άπιαστο; Κλανιά στον άνεμο το μικρό α...

Στα λόγια αυτά ο Σόνας πέφτει σε μελαγχολία. Απογοήτευση: ποτέ δε θα καταφέρει να βάλει στο χέρι το λακανικό αντικείμενο και να πιάσει την καλή.. Οι κολοκοτρωναίοι του γνέφουν ειρωνικά φτιάχνοτας τη γραβάτα τους κι οι νεκραναστημένοι επαναστάτες του πνεύματος τον χλευάζουν καθώς απομακρύνονται στον ορίζοντα, ενώ σιρίζει ένας λευκός σταθερός ήχος που κόβει την επικοινωνία με το περιβάλλον. Διάφορες σκοτεινές σκέψεις στροβιλίζονται στο κεφάλι του Σόνα, όταν ένας κρότος ακούγεται δίπλα του. Ωιμέ, σκέφτεται, το διανοητικό τσουνάμι που δημιούργησα έσπασε τις φυσαλίδες της πραγματικότητας που διατηρούν το ανθρώπινο σύμπαν στις γνωστές 4 διαστάσεις του, κρατώντας τις υπόλοιπες στην αφάνεια. Τώρα θα γίνει χαμός, άντε να τα βάλεις με 16 ή με 32 διαστάσεις, αναλογίζεται τραβώντας μια δυνατή ρουφηξιά που γεμίζει τα πνευμόνια του. Αυτά παθαίνει όποιος παίζει με τα προϊόντα των μεγάλων πνευμάτων, και ασυναίσθητα ψάχνει για το τασάκι πάνω στο κομολί του. Πουθενά όμως. Κοιτώντας κάτω αφηρημένος, σα να ψάχνει ακόμα το μικρό α ανάμεσα στις ρωγμές του ξύλινου πατώματος, επανέρχεται στα συγκαλά του: ο κρότος που τον ξενέρωσε δεν ήταν άλλο από ένα μικρό κόκκινο τασάκι σε σχήμα καρδιάς που έχει σπάσει σε τρία κομμάτια, κι ας επιμένει το λαϊκό άσμα, ότι δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρια. Στην περίπτωσή μας όμως, τουλάχιστον δεν έσπασαν οι συμπαντικές φυσαλίδες που θα βύθιζαν τον κόσμο στο χάος.